U zbiegu ulicy Grunwaldzkiej i Reymonta, przy rondzie Jana Nowaka-Jeziorańskiego znajduje się park, którego początki sięgają 1895 roku. Wtedy właśnie, poza pierścieniem fortyfikacji Twierdzy Poznań, na niezabudowanym obszarze utworzono dwa cmentarze parafii ewangelickich – św. Łukasza na Jeżycach i św. Pawła ze śródmieścia, sięgające od ul. Taborowej do ul. Obozowej.

Gdy po 1918 roku większość parafian wyjechała do Niemiec, część terenu została przeznaczona na ogródki działkowe dla ludności niemieckiej, która pozostała w Poznaniu. Po 1945 roku cmentarze zostały zamknięte dla pochówków, zlikwidowano nagrobki i zasiano trawę. W 1952 roku utworzono na tym terenie Park Zwycięstwa.

Był on początkowo znacznie większy niż dzisiejszy park. Sięgał do ulicy Ostroroga. Został okrojony po 1962 r. podczas poszerzania ulicy Grunwaldzkiej i Reymonta. Wtedy też zniknęło żeliwne ogrodzenie z ozdobną bramą. Nie przetrwał również dom grabarza oraz kaplica cmentarza św. Łukasza, która służyła po wojnie parafii polskokatolickiej.

Zachowała się natomiast kaplica cmentarna kościoła św. Pawła, która w 1946 r. została przekazana jako tymczasowe miejsce nabożeństw parafii ewangelicko-augsburskiej. Jest to neogotycka budowla wzniesiona w 1896 roku. Z dawnych cmentarzy nie zachował się ani jeden nagrobek.

W 1968 r. na końcu głównej alei wzniesiono pomnik Zwycięstwa, który zaprojektował Ryszard Skupin. Pomnik upamiętnia zakończenie II wojny światowej i bitwę pod Grunwaldem.

W latach 70. w sąsiedztwie parku, na części obszaru dawnych cmentarzy powstała kryta pływalnia i Wielkopolskie Centrum Judo Towarzystwa Sportowego Olimpia. oraz koszary MO.

W roku 2000 r. patronem parku został ks. Gustaw Manitius, duchowny ewangelicko-augsburski, był on organizatorem polskiego życia ewangelickiego w Wielkopolsce i na Pomorzu. Został zamordowany przez hitlerowców w Forcie VII.

W 2002 r. poświęcono mu głaz pamiątkowy od ul. Grunwaldzkiej, którego autorem jest prof. Władysław Wróblewski.

Ten malowniczy park zajmuje powierzchnię niespełna 6 ha. Zachował się czytelny układ dawnych alei, z drzewami liściastymi, wśród których wyróżniają się znacznych rozmiarów dęby amerykańskie.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *